Καθημερινός χαλασμός με τους χωρισμούς των ανδρόγυνων.
Μεγάλοι χαμένοι τα παιδιά. Με ποιο μέλλον πια ; Ποια οικογενειακή
θαλπωρή, στέγη, οικογένεια ; Και κάποτε χωρίς γονείς, μόνο με
παπουδογιαγιές.
Τρομακτικές τραυματικές εμπειρίες με μέλλον σκοτεινό και θολό.
Σχολείο, Ψυχικός κόσμος, ξαφνικά μόνα κι έρημα , μειονεκτικά σε
σχέση με τα άλλα που έχουν οικογενειακή θαλπωρή και φροντίδα.
Ρώτησα προ ημερών έναν μικρό που χώρισαν προ καιρού οι γονείς του,
διότι ξαφνικά η μητέρα ανακάλυψε τον... έρωτα της ζωής της σε άλλον
" Νικολάκη που κοιμήθηκες χθες ; " και μου απάντησε με ύφος ντροπαλό
σαν ένοχο ..."Στο σπίτι του μπαμπά " !!!!!!!
Αυτή η λιγόλογη φράση με συγκλόνισε και με τρόμαξε συγχρόνως.
Τα παιδιά συνήθως μετά τον χωρισμό καταλήγουν συνήθως σε για-
γιάδες αφού ο πατέρας εργάζεται άρα δεν μπορεί να τα φροντίζει και
να παρέχει τη μητρική φροντίδα.
Το παιδί αυτό ο Νικολάκης με το αδελφάκι του, μέχρι πριν λίγο έλεγαν
..." Πάω στο σπίτι μου ή στο σπίτι μας" εννοώντας στην οικογένεια.
Καλούσαν φίλους με τη φράση ..."Ελάτε σπίτι μας να παίξουμε " ή
..."Αύριο έχουμε τη γιορτή μας , ελάτε να διασκεδάσουμε ".
Αναφέρονταν συνεχώς στο σπίτι μας, στην οικογένεια, στον οικέιο χώρο
που μεγαλώνουν.
Χάσανε οριστικά την κτητική αντωνυμία "μου" . ΄Αστεγα !!! .
Ξαφνικά, Τέλος όλα αυτά. Χάος, συναισθηματικά μηδέν, Οι μεγάλοι τα
πάθη τους, τα μίση τους, τους εγωϊσμούς τους, τις πουτανιές τους. Αυτά
ξαφνικά στο δρόμο. Μπάλες μια στον ενα, μια στον άλλο και τελικά
στις γιαγιάδες. Συντρίφτηκε ο κόσμος τους, γίνανε αποσκευή, μια εδώ και
μια εκεί . Κι οι γονείς , οι άθλιοι γονείς ,νέα ζωή εγκαταλείποντας στο έλεος
των γιαγιάδων ο, τι αγάπησαν κάποια στιγμή ή ό,τι νόμισαν ότι γίνανε οικο-
γένεια όταν απέκτησαν το πρώτο τους παιδί !!!.
"Πάω στο σπίτι του πατέρα μου ή της μητέρας μου" . Ακούγεται σαν κραυγή,
σαν ανέκφραστη έκφραση , τυπικά άχαρα, αναγκαστικά, υποχρεωτικά για να
μη μείνει άστεγο !!!. Κι οι γονείς τα κέρατά τους πέρα δώθε.
Ποιες διεργασίες γίνονται άραγε στον μικρό μυαλουδάκι τους. Ποιες ανεξίτηλες
σφραγίδες θα ορίσουν τη μετέπειτα ζωή τους ( ένα μεγάλο μέρος έγκλειστων
παιδιών σε αναμορφωτήρια-εκκολαπτήρια κακοποιών είναι από χωρισμένους).
Ποια συγκλονιστική ασφαλώς αλλαγή θα παρουσιάσουν μελλοντικά ; Τι σόι
οικογένεια θα φτιάξουν ; Τι απωθημένα θα κουβαλάνε στις ψυχές τους.
Ο εγωισμός των μεγάλων πληγή στις οικογένειες που κάποια στιγμή σκορπάνε.
Έχουν άραγε ενοχές, ψυχική ηηρεμία ή νιώθουν "ελεύθεροι και ωραίοι ;"
