Το "ιερό" δικαίωμα της απεργίας.

Σύμπασα η Αριτερά χρόνια τώρα υπερθεματίζει κάθε μορφής
απεργία, με θεωρητική επιχειρηματολογία, περί ιερού απεργια-
κού δικαιώματος, δικαιώνοντας έτσι όμως, τον βασανισμό
ανθρώπου από άνθρωπο, κόντρα στις ανθρωπιστικές της ιδέες.

Αυτή η συνηγορία στην απεργία θεμελιώνεται στο δόγμα της
ιερότητας της απεργίας οποιουδήποτε αιτήματος, οποιασδήποτε
συντεχνίας οσοδήποτε προνομιούχου ή μη και είναι εκ των προ-
τέρων δικαιωμένη στο πλαίσιο της"ανταγωνιστικής κοινωνίας".

Ο απεριόριστα εκβιαστικός χαρακτήρας της απεργίας και το κοινω-
νικό της κόστος είναι αυτονόητος μοχλός πίεσης, που αυξάνει τη
διαπραγματευτική ισχύ των απεργών.

Έλα όμως που το κοινωνικό της κόστος σημαίνει μεγιστοποίηση του
αριθμού των πολιτών, που όμηροι της βίας και της αυθαιρεσίας
των απεργών , θα ταλαιπωρηθούν εξουθενωτικά, θα πληγούν
οικονομικά, κάποιοι θα βασανιστούν στην κυριολεξία, σωματικά
και ψυχικά και κάποιοι θα κινδυνεύσουν σε περίπτωση απρόβλεπτου
προβλήματος υγείας !.

Όταν λοιπόν απεργούν εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας,
είναι δυνατόν να υπολογίζουν στη συμπαράσταση του κοινού, όταν
λείπει από αυτούς η κοινωνική συνείδηση;
Η κοινωνική συνείδηση και ο σεβασμός των άλλων είναι βασικό
μέρος του πολιτισμού και της δημοκρατίας, αλλά περί αυτών...
άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε.

Ναι να γίνονται απεργίες, δεν υπάρχει άλλο μέσο νομίμων
διεκδικήσεων δυστυχώς, αλλά ας μη χαρακτηρίζονται κυνικά
ως "παράπλευρες απώλειες" οι βασανισμοί της πλειοψηφίας
του λαού ο οποίος κάθε φορά που υποφέρει "ανάβει τα καντήλια'
των απεργών... 28-3-08.