Κάπου τέθηκε το θέμα, αν θα θέλαμε να υπάρξει μια εντελώς
δίκαιη κοινωνία, όπως την οραματίστηκε ο Χριστός με τα κηρύγ-
ματά του αλλά και όπως την επιθύμησε ο Μαρξ και όπως προσ-
πάθησε να την επιβάλλει ο κομμουνισμός.
Σαν όραμα ακούγεται καλά και ευχάριστα γιατί θα ήταν άγνωστη
η αδικία, θα υπήρχε ισότητα και τα ήθη θα ήταν εξημερωμένα.
Σαν οράματα όμως και σαν προσδοκίες, τίποτα δεν εφαρμόστηκε,
τίποτε δεν ίσχυσε και οι εφαρμοστές των ιδεολογιών, με τα χίλια
δυο παραθυράκια που σκαρφίστηκαν, υπάρχει μια γενική ανισότητα
μια απόλυτη ανισορροπία και το "δίκιο" του ισχυρότερου έχει
μια καθολική εφαρμογή με αποτέλεσμα να γίνονται οι πλούσιοι
πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Μια τέτοια, όμως, κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητος δεν θα είχε
πλουραλισμό, συγκρούσεις ή πολιτική.
Κανείς δεν θα μπορούσε να πει "αυτό είναι άδικο" και θα ήταν
μια κοινωνία χωρίς ζωή, χωρίς δράση και αντίδραση και χωρίς
δυνατότητες σε φωτεινά κεφάλια να εκφράσουν άλλες θέσεις,
έτσι ώστε να προάγεται ο διάλογος και η σύνθεση.
Η φράση του Σωκράτη " Προτιμώ να υποστώ μια αδικία παρά να
την διαπράξω", δείχνει ότι είναι επιλογή του καθενός να είναι ή όχι
καλός άνθρωπος. Αντίθετα, δεν είναι πάντα δυνατόν να είσαι καλός
πολίτης. Εξαρτάται από την πολιτική κατάσταση της χώρας στην
οποία ζεις. Βέβαια όπως έχουμε καταντήσει είμαστε στην άλλη
'ακρη , σε ζούγκλα χειρότεροι από τα ζώα. 21-7-09.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου