Συνδικαλιστικός πόνος.

Λέμε συνήθως ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως φάρσα και
άλλοτε ως τραγωδία. Πριν 25 χρόνια , λίγο μετά τις εκλογές, με σύν-
θημα "για ακόμα καλύτερες μέρες"η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον
Αντρέα, είχε ανακοινώσει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητος. Και ακο-
λούθησε θύελλα αντιδράσεων με πρωταγωνιστές συνδικαλιστικά και
άλλα Πασοκικά στελέχη, που αδυνατούσαν να παραδεχτούν ότι επειδή
φαγώθηκε το πελώριο πακέτο Ντελόρ της Ε.Ε. έπρεπε η οικονομία να
αναταχθεί και να νοικοκυρευτεί η σπατάλη της 4ετίας 81-85.
Σήμερα ένας άλλος Παπανδρέου, κάνει κάτι ανάλογο. Μόνο που
ο βαθμός σκληρότητος των μέτρων είναι πολύ μεγαλύτερος, η αφαί-
μαξη των εισοδημάτων ανελέητη. Κι όμως η αντίδραση που διαφαί-
νεται είναι δυσανάλογα μικρή, αφού ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ Πασοκοκρα-
τούνται από δεκαετίες. Αυτοί οι συνδικαλιστές που εσωκομματικά
έχουν συνταχθεί με τον Γιώργο, βρίσκονται στη δυσκολότερη στιγμή
της καριέρας τους. Η κατήφεια στα πρόσωπά τους σε κάθε τους εμφά-
νιση είναι χαρακτηριστική . Τα περιθώρια των ελιγμών τους είναι
ανύπαρκτα. Πως να συμβιβάσουν την ανάγκη μιας "υπεύθυνης στάσης"
για αντίδραση "στη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έγινε
ποτέ στη χώρα", δηλαδή στη μεγαλύτερη αφαίρεση εισοδημάτων
εκατομμυρίων ανθρώπων.Τi να πουν οι πρασινοφρουροί έ , αφού
όλοι αυτοί έχουν μετάσχει στα γλέντια και στις μάσες δεκάδες
χρόνια και πολλοί γίνανε βουλευτές !. 6-5-10