Εν Αθήναις...Ζειν επικινδύνως

Λοιπόν είναι καθαρή ατυχία να ζει κανείς στην Αθήνα τώρα
στο μεγαλύτερο μπατίρημα , μετά το 1950, με θεόκλειστα
ακόμα και τα μικρομάγαζα, καθημερινές καταλήψεις και
πορείες, οι συγκοινωνίες είναι άγνωστο μέσο μεταφοράς,
κι από ασφάλεια έξω στους δρόμους, μόνο αν περπατάς
κώλο με κώλο στους τοίχους μπορεί να γλυτώσεις το πορτο-
φόλι σου, αλλιώς δεν σε σώζει τίποτα.

Τώρα αν περπατήσεις από την Ομόνοια στην Αιόλου και
στο βάθος η Ακρόπολη, οι κάθετοι δρόμοι είναι κατειλη-
μμένοι από Ασιάτες βασικά και κάθε καρυδιάς καρύδι εξ-
αθλιωμένων λαθρομεταναστών που έρχονται στη ξεπα-
τωμένη οικονομικά χώρα μας , με σκοπό τη συνέχεια της
περιπέτειάς τους στην πλούσια Ευρώπη, εγκλωβίζονται
εδώ με καθημερινά άδειο στομάχι , κάκιστος σύμβουλος
για παραβατικές ενέργειες κι έτσι , παρέα με ντόπιους
κακοποιούς, κάνουν την Αθήνα ... Αμέρικαν μπαρ
του αείμνηστου Παπαγιαννόπουλου.

Οι κάτοικοι είναι παραδομένοι στο έλεος των κακοποιών,
κάθε ημέρα ληστείες, καίγονται αυτοκίνητα, μπουκάρουν
σε σπίτια κλέβουν, ξυλοφορτώνουν τους ενοίκους , βιάζουν
γυναίκες, τρομακτική εικόνα και ζωή. Η αστυνομία θα
έπρεπε να αριθμεί 1 εκατομμύριο για 2 εκατομμύρια πα-
ράνομους. Τι να προλάβουν. Ένας μεγάλος αριθμός φυ-
λάει και ποιόν δε φυλάει, όπως έχουν γράψει ο τύπος, ε τι
να μείνει για το λαό.

Αν κατοικείς σε εξοχικό προάστιο, θέλεις καμιά 10αριά
ντόμπερμαν, ψηλό περιτοίχισμα με σπασμένα γυαλιά
και 2-3 δίκανα με σφαίρες αγριογούρουνου στο προσ-
κέφαλο και εναλλάξ ...γερμανικό νούμερο με την κυρά,
αν έχεις πιτσιρίκια !!! Ζωή σε αγωνία τη νύχτα, αλλά
και η ημέρα χωρίς προληπτικά μέτρα δεν είναι ασφαλής.
Μόνο ο πρόεδρος με τα 30000 περνάει λαμπρά στο
φρούριο με ασφάλεια με τα ντερέκια τους φουστανελλάδες μας.

Ευτυχία να κατοικείς σε επαρχία. Απολαμβάνεις τόσα
με ηρεμία , κι αν είσαι σε παραθαλάσσια πόλη , είσαι
μεγαλείο.