Παλιά ο μέγας Άγγλος γλύπτης Χένρι Μουρ είχε ιδρύσει
ένα ίδρυμα στο οποίο είχε κληροδοτήσει το θησαυρό των
έργων του, ενώ οι φυσικοί του κληρονόμοι διεκδικούσαν
τον αμύθητης αξίας καλλιτεχνικό θησαυρό.
Προσέφυγαν σε δικαστήριο το οποίο αποφάνθηκε ότι το
μοναδικό αυτό συνολικό έργο, ανήκε στο ίδρυμα και κατ΄
επέκταση στο σύνολο των φιλοτέχνων, προς μεγάλη θλίψη
των συγγενών του.
Και από διάφορα άλλα γεγονότα η φυσική διαδοχή των κλη-
ρονομιαίων είναι οι συγγενείς σύμφωνα με τους δικαιϊκούς
κανόνες που ισχύουν, αλλά στην περίπτωση που ο αποθανών
έχει αφήσει μεγάλα έργα ζωγραφικής, γλυπτικής , αρχιτεκτ0-
νικής κλπ. τα έργα τους ανήκουν στην κοινωνία, όσο κι ξενίζει
αυτό, διότι σε ευρεία έννοια τα έργα αυτά έχουν προορισμό
την παιδεία, τη γνώση, τη μόρφωση, την πολιτιστική αλλά
και πολιτισμική ανάπτυξη ενός τόπου εξοικειώνοντας τον πολύ
κόσμο με την τέχνη.
Χαρακτηριστικό συμβάν το 1994 είχε γίνει δημοπρασία για τον
περίφημο πίνακα του Γκύζη "Το κρυφό σχολειό" που μέχρι τότε
δεν τον είχε δει κανείς, παρά μόνο στα σχολικά βιβλία. Αντί
τότε το λωποδυτικό κράτος να πλειοδοτήσει αδιαφόρησε και το
αγόρασε πανάκριβα ιδιώτης και ξαναχάθηκε οριστικά.
Πιστεύω λοιπόν ότι το κράτος πρέπει να προσπαθεί να αγοράζει
αυτό τον καλλιτεχνικό πλούτο, διότι η πολιτιστική ανάπτυξη
είναι πηγή πόρων και παιδείας, όπως κάνουν και τα διεθνή
μεγάλα μουσεία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου