Πατρίδα.

Της μόδας πια κάθε καθίκι ψευτοδιανοούμενος να χλευάζει και
να λοιδορεί κάθε έννοια πατρίδας και πατριωτικού αισθήματος
όταν οι πάσης φύσεως εγχώριοι κερδοσκόποι ταυτίζουν την
πατρίδα με την παρτίδα και η ομολογία στα κοινά ιδώδη ενός
ιστορικού λαού έγινε για κάποιους λαδιάρικη εταιρεία εκεί στα
ξένα χωρίς φόρους και υποχρεώσεις, ομόλογα και μετοχές
κι εδώ γκρινιάζουν για το κάθε τι γενόμενοι τιμητές , θυμίζοντας
το σοφό "φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης" !.

Για μια πατρίδα που ο μετανάστης, από όποια χώρα προέρχεται
στη ξενιτιά , έχει τον πόθο της επιστροφής,  καθημερινό του
όνειρο, θυμίζοντας την ξενιτιά και τη νοσταλγία της Ιθάκης του
Ομηρικού Οδυσσέα.

Αυτή την πατρίδα τη φτωχή λαχταράει ο μετανάστης βάζοντας
σκοπό της ζωής του , να τα καταφέρει οικονομικά και να γυρίσει
πια. Αυτός ο σκοπός και η επιδίωξή του του γίνεται βραχνάς και
βρόχος, όσο περνάνε τα χρόνια και το όνειρο ξεμακραίνει.

Τι πιο συνταρακτικό να ακους Έλληνες και ξένους της προσφυγιάς
και της μετανάστευσης με απλά και δακρυσμένα λόγια να θυμίζει 
τους στίχους του Κάλβου, ενός τραγικά ξενιτεμένου μεγάλου μας
ποιητή :
      " Aς μη μου δώσει η μοίρα μου / εις ξένην γην τον τάφον
        είναι γλυκύς ο θάνατος/μόνο όταν κοιμώμεθα/ 
                                       εις την πατρίδα".