Η πολιτκή των ανθρώπων.

Καθημερινή εφημερίδα "ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ" της Καβάλας. 20-3-13
" Η πολιτκή των ανθρώπων" , άρθρο του Μπάμπη Γαμβρέλη.
Αναδημοσίευση κατόπιν εγκρίσεως της καλής εφημερίδας.
 Ευχαριστώ.

Το άρθρο αφορά τον φασιστικό χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή
της ΑΕΚ Κατίδη, όταν πέτυχε το νικητήριο γκολ κατά της Βέροιας,
και μετά από αυτόν ξεσηκώθηκε σύμπασα η χώρα, ζητώντας την
κεφαλή του επί πίνακι του 20άρη !!!.

Γράφει πατρικά και ανθρώπινα ο δημοσιογράφος...

" Μην το κουράζω. Ο πιτσιρικάς της ΑΕΚ δεν είναι ούτε φασίστας
ούτε ρατσιστής. Εκκολαπτόμενος μπορεί. Ασυνείδητος ναι. Αλλά
μέχρις εκεί. Το "άλμα" προς το νεοναζισμό είναι πολύ μεγαλύτερο
από ότι νομίζουν μερικοί. Και φυσικά δεν εξαντλείται μέσα από ένα
 χαιρετισμό. Όσο αποτρόπαιος και ανατριχιαστικός μπορεί να είναι.

Ατόπημα ; αναμφίβολα. Και μάλιστα μέγα. Και μη βιαστούν να σπεύ-
σουν να επικαλεστούν το "νεαρόν της ηλικίας" του, αναζητώντας μέσα
από τα βιολογικά όρια της οποιαδήποτε συγχώρεση. Ο Κατίδης δεν
είναι βρέφος. Είναι ένα νέο παιδί που έχει δικαίωμα ψήφου και δι΄αυτού
( και κατ΄αναλογία) ορίζει και το μέλλον της πατρίδας μας. Μπορεί η
ανωριμότητα των είκοσι χρόνων να του δίνει περιθώρια λαθών και κου-
τουράδων, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν πρέπει να "αθωώνονται"
Με μια όμως προϋποθεση : η τιμωρία του δεν μπορεί να είναι εκδικητική.

Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Η Δημοκρατία διδάσκει.Και μέσω των τρό-
πων της, οφείλει να ξανακερδίζει το κάθε...απωλολό της.

Όμως πόσο ¨διδακτική" υπήρξε αυτή η Δημοκρατία για τον Κατίδη ; 
Πως τον ανέθρεψε όλα αυτά τα χρόνια ;  Με τι εφόδια τον έστειλε στη
ζωή, στους αγώνες, στους έρωτες...στην κάλπη ; Με ποιά πρότυπα ; 
Με τις αξίες ; Μή γελιόμαστε. Ο Κατίδης ανήκει σε μια "χαμένη γενιά".
Μεγάλωσε μέσα στο απόλυτο κενό. Στις ευκολίες και τις ψευδαισθήσεις
Χωρίς οράματα, χωρίς μέτρο, χωρίς δισταγμούς. Το μόνο που του 
έμεινε ήταν να υπερασπιστεί το υπερτροφικό του Εγώ . Και να το ανα-
δείξει. Ανεξέλεγκτα, στρεβλά, ανισόρροπα. Πόσο μάλλον επιδεικτικά και
προκλητικά.

Πολύ φοβάμαι ότι οι αντιδράσεις όλων μας στη θέα του υψωμένου του
χεριού ήταν απόρροια του θυμικού. Μια εσωτερική και ανεξέλεγκτη
δύναμη που μας σπρώχνει συνεχώς στην ανακάλυψη του αποδιοπομπαίου
τράγου. Στην ενοχή του άλλου. Μόνον του άλλου.Και με την ασφάλεια της
απόστασης, να φορτώνουμε πάνω του ξεχασμένες αμαρτίες, παλιές πληγές,
ανέγγιχτες ευθύνες.Για να καλύψουμε τα δικά μας κενά. Γιατί ποτέ δεν
είχαμε το σθένος και τη δύναμη να αντιστρέψουμε το είδωλο. Και να
"πιάσουμε" τους εααυτούς μας ανέτοιμους, λίγους, ανάξιους. Προπάντων δε,
ευάλωτους.

Από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά.
Δεν έχει σημασία τι συμμερίζομαι και τι όχι. Και ΄γω παρασύρθηκα. Μίλησα
άσχημα και απαξιωτικά. Έβαλα χεράκι για την πυρά και το λιθοβολισμό.. ΄
Έγινα ένα με την "εξέδρα του διαδικτύου". Συμφιλιώθηκα με τα γηπεδικά
πάθη. Τα πολιτικά ορμέμφυτα. Τις πρώτες ιαχές. Όμως σήμερα, νιώθω την
ανάγκη να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από τον Κατίδη. Και να του πω ότι
όλ΄ η ζωή μου του χαμού, μ΄από τη κόλασή μου σου φωνάζω, εικόνα σου
είμαι κοινωνία και σου μοιάζω... ".

Ουδέν σχόλιον σε μια ψύχραιμη όσο και βαθιά ανθρώπινη εξήγηση του
Κυρίου Γαμβρέλη.

Είπε ο επι 17ετία βράχος της ΑΕΚ ( είμαι και ΑΟΚαβάλας έτσι ; )
Στέλιος Μανωλάς για τον Κατίδη : " Βγήκε, μόλις κατάλαβε το λάθος
του και ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη. Τι πρέπει να κάνουμε ; Θα βγάλουμε
το άχτι μας πάνω στον Κατίδη ; Η κ.Ρεπούση ζήτησε συγγνώμη, που έγραψε
στο βιβλίο της Ιστορίας ότι έγινε συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης ;
Όχι μόνο δεν ζήτησε , αλλά βγήκε και βουλευτής" !.