Ρατσισμός=Φόβος.

Βασίζεται στο φόβο για το άγνωστο άτομο, που δεν μι-
λάει τη γλώσσα μου, που είναι σκουρόχρωμος, που τα
έχει χαμένα στον τόπο μου και με τρομάζει.
 Φοβάται κι ο ξένος για την  αιφνίδια εχθρότητα
είναι σε θέση άμυνας, ίσως απελπισμένος, χωρίς οικογένεια,
πεινάει, διψάει και κρυώνει. Μόνο τα μάτια του μπορούν
να εκφράσουν αυτά τα συναισθήματα.

Πιο εύκολα περιμένει μια κλωτσιά, μια φάπα, μια βρισιά
παρά ένα πιάτο φαϊ, ένα ξεροκόματο ακόμα,  κι απ΄ όλα
αυτά μια αλυσίδα παρεξηγήσεων ξεκινάει, που μπορεί να
φτάσει στα άκρα. Γιάννης Αγιάννης ξεπηδάει, αλλά στα
άκρα. Η πείνα κάκιστος σύμβουλος, σπρώχνει στην παρα-
βατικότητα, ανέλεγκτα ανακλαστικά οδηγούν μέχρι φόνο.

Φόβο λοιπόν εμείς οι γηγενείς. Αλλά φόβο και οι ξένοι.

Ο δικός μας  ή μας σπρώχνει στην περιθωροποίηση του
ξένου και στην καχυποψία γι΄αυτόν ή σπάνια στο δρόμο της
κατανόησης, της συμπαράστασης και της φιλικότητας.
Ναι της φιλικότητας γιατί ποιοί Έλληνες δεν έχουν ή είχαν ένα
δικό τους όπου γης. Πόσες οικογένειες  επέζησαν από τα
"εμβάσματα" των αποδήμων τους . Το ίδιο και οι εδώ φτωχο-
διάβολοι ζουν πολυμελείς πάμπτωχες οικογένειες.
Κάπου μας "βγαίνει" κι η ανθρωπιά.

Είναι η αλήθεια ότι καίτοι λαός μεταναστών, μέχρι το 1990
σπάνια βλέπαμε κανένα αλλοδαπό και μάλιστα έγχρωμο. Ήταν
πρωτοφανές φαινόμενο η ξαφνική πλημμυρίδα εκατοντάδων
χιλιάδων ξένων , όπου ανάμεσά τους βρέθηκαν πολλά επικίνδυνα
άτομα με βεβαρυμένο εγκληματικό παρελθόν που ξέφυγαν από το
δικό τους νόμο και "φορτώθηκαν" στο δικό μας.

Στον Κορυδαλό από σύνολο 2.292 κρατουμένων οι 572 είναι
Έλληνες και οι 1.729 αλλοδαποί !!!.( Ελ/πία 30-3).

Έβγα βράδυ στην Αθήνα. Έρημη πόλη. Λίγα αυτοκίνητα, παντού
κατεβασμένα ρολά, άστεγοι σε εσοχές, ναρκωμανείς στο κέντρο,
συνηθισμένη βραδυνή εικόνα, σε μια πόλη που έσφυζε από ζωή,
που καταδικάστηκε σε μαρασμό. Πουθενά στέκια με ανθρώπους,
μπαρ, εστιατόρια, καφέ... Φόβος λοιπόν κι αγωνία για όποιον άργησε
να πάει σπίτι του.

Βέβαια πολλοί ξένοι ρίζωσαν, έγιναν φίλοι μας, τα παιδιά μας παίζουν
μαζί, φιλήσυχοι οικογενειάρχες, σαν τους δικούς μας έξω.
Αλλά άλλαξε η ζωή μας, φώλιασε ο φόβος για το ξαφνικό.
Η εγκληματικότητα
θερίζει, σε ένα κράτος κεραμιδαριό, χωρίς κανένα έλεγχο.