ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΣΚΥΘΡΩΠΟΙ.

Μια εικόνα σε σε ένα κέντρο διασκέδασης κάπου στην Αθήνα.
τρία ζευγάρια περί τα 65 ο καθένας μπήκαν , κάθησαν με πρόθεση
να "διασκεδάσουν" ;  με ζωντανή μουσική τραγουδιστών κάποιας
άλλης εποχής . Προφανώς μπήκαν για να θυμηθούν νιάτα ; νοσταλ-
γίες ; ή για να ξεχάσουν το παρόν και να ζωντανέψουν παλιά καλά
χρόνια ; Δυσεξήγητες οι εκφράσεις τους.
Βλοσυροί, ανέκφραστοι, αμίλητοι άντρες και γυναίκες παρακολου-
θούσαν μάλλον μελαγχολικά τις προσπάθειες των τραγουδιστών να
τους μεταδώσουν την ευθυμία γνωστών τους τραγουδιών.
Ούτε ο αείμνηστος Ζαμπέτας τους ευθυμούσε με τον 50άρη του !.

Οι άντρες με λίγα μαλλιά, οι γυναίκες ευτραφείς και υποψία μακιγιάζ
λόγω της βραδιάς, ταλαιπωρούσαν στα χέρια τους ένα ποτήρι κρασί
σκεπτόμενοι ίσως το ζάχαρο, την πίεση, τη χοληστερίνη, τους πόνους
στη μέση και στα πόδια και τόσα άλλα που κολλάνε σαν σιαμαίοι αδελ-
φοί στην τρίτη ηλικία που δεν επιτρέπουν ούτε να βρέξουν τα χείλη τους, 
αυτά τα χείλη που σε άλλες εποχές νεανικές, σκανταλιάρες, αμέριμνες 
τρυγούσανε από τα άλλα χείλη τον έρωτα. 
Ούτε ένα "στην υγειά μας ρε παιδιά", έτσι για να ξυπνήσουν παλιές
θύμισες όταν έβραζε το αίμα και δεν χρειαζόταν βιάγκρα !.

Όσο περνούσε η ώρα κι ανέβαινε το κέφι από γνωστά τραγούδια, αυτά
τα έξη μελαγχολικά πρόσωπα βυθισμένα σε ποιές άραγε σκέψεις,
κοίταγαν αμέτοχα την ορχήστρα, άκουγαν ; τους τραγουδιστές, αλλά
σίγουρα οι σκέψεις τους πέταγαν αλλού. Ίσως στα παιδιά που ξενιτεύ-
τηκαν , θυμίζοντάς τους την πανστρατιά μεταναστών του 1950-70, στην
οικονομική ανασφάλεια και την πρωτοφανή διαφθορά ασύλληπτων
λωποδυτών του κράτους, σε ένα γάμο παιδιού που δεν πήγε καλά,
σε εγγονάκια απροστάτευτα, στο βουβό σπίτι που μείνανε μόνο οι
τοίχοι και έλειψαν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών, αλλά σίγουρα
και στον πρωταθλητή ταχύτητας χρόνο που δεν σταματάει με τίποτα.

Ο χρόνος, η ζωή που περνάει, λες κι αυτό είναι ένα μαράζι και δεν αφήνει
να κοιταχτούν , να γελάσουν, να σιγοτραγουδήσουν, να ξεχαστούν για
λίγο βρε αδελφέ, να βάλουν ένα τοίχο στο χθές, έστω και για λίγο.
Δεν εξοικειώνονται με το χρόνο, ενώ αυτός τρέχει σαν τον Μπόλτ !!!.

Παντρευόμαστε κάνουμε παιδιά, τα μεγαλώνουμε, συχνά δύσκολα, 
ψηφίζουμε ηλιθίως για να μας δουλεύουνε οι αποτυχημένοι ανεπάγγελτοι,
ανησυχούμε συνεχώς για το αύριο, μας κλονίζει το αβέβαιο σήμερα,
ανανεώνουμε την ελπίδα κάθε πρωτοχρονιά, μεγαλώνουμε τα παιδιά
και ξαφνικά , ναι ξαφνικά το σπίτι αδειάζει, αδειάζουμε κι εμείς, γεμάτοι από
νέες αγωνίες για τα παιδιά μας, κι εμείς με μια σακούλα φάρμακα πλέον, 
με θαμπά μάτια, σβήνουμε κάθε χρόνο από τον τηλεφωνοκατάλογό μας
αγαπημένα ονόματα.

Βλέποντας λοιπόν τα έξη βουβά πρόσωπα, συνειδητοποιείς πως δεν έμεινε
κάτι γι΄αυτούς , για τον εαυτό τους, αφού όλων μας η ζωή περιστρέφεται γύρω
 από αυτά τα  πράγματα- αυτά που συνηθίσαμε να τα λέμε υποχρεώσεις.

Τώρα γίνεται να ξανατραγουδήσουμε το παλιό "Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν
τη γλεντήσουμε κλπ." ; Ας μείνει για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας  ελπίζον-
τας ότι γι΄αυτά θα ξημερώσουν καλύτερες ημέρες, πράγμα απίθανο έτσι
που μας κατάντησαν οι πολιτικοί και οι κλέφτες. Η ζωή όμως συνεχίζεται...