ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ.

Η μάστιγα της εποχής μας, ο καρκίνος. Το βασανιστικότερο τέρας-νόσημα που
κουρελιάζει τον άνθρωπο, ο εξοντωτικός πόνος που ξεπερνάει τα χειρότερα βασα-
νιστήρια , ο προοδευτικός εξευτελισμός του ασθενούς που ανίκανος να αυτοεξυπη-
ρετηθεί, γίνεται ένα πιόνι χωρίς θέληση σ΄αυτόν που τον φροντίζει.

Έχοντας αισθήσεις βλέπει με τρόμο και αυτολύπηση ότι είναι ανίκανος για κάθε τι,
ειδικά στις ανθρώπινες οργανικές του ανάγκες, νιώθει άβουλος κι ανήμπορος , αυτός
που είναι παιδί, παλικάρι, κοπελιά, μεσήλικας, να μεταβάλλεται σε ένα λιπόσαρκο κου-
βάρι από το ραγδαίο αδυνάτισμα, από την αδυναμία τροφής κι από το σωρό των
πανίσχυρων φαρμάκων που περιστασιακά ανακουφίζουν, ενώ είναι πραγματικό το
ότι το τέλος είναι συνήθως προδιαγεγραμμένο με κάποια ακρίβεια στατιστικού χρόνου.

Βλέπεις τον άνθρωπό σου ανίσχυρο να θέλει να κρατηθεί στη ζωή με γνώση του από τι 
πάσχει , συχνά όμως με ένα ικετευτικό βλέμμα, άλλοτε ενσυνείδητα κι άλλοτε ενστικτωδώς 
να ψιθυρίζει " Α να πεθάνω, δεν αντέχω άλλο" !!!.

Τότε ενώ γνωρίζεις , ως συμπαριστάμενος στο αγαπημένο σου πρόσωπο, ακούοντας τους
φοβερούς γόους του πόνου, στρέφεσαι σαν ύστατη ελπίδα στο Θείο εκλιπαρώντας ΟΧΙ πια
για τη θεραπεία, αλλά για ένα τέλος των πόνων και εκλιπαρείς παρακαλώντας γοερά
"Δώσε τέλος στο εξοντωτικό αυτό μαρτύριο του πόνου και του αυτοεξευτελισμού". με γνώση 
ότι παρακαλάς να φύγει από τη ζωή το αίμα σου !!!.

 Εκλιπαρείς το θάνατο του άλλου !!!.
Φοβερές στιγμές, δραματικές παρακλήσεις για το άμεσο τέλος της σάρκας σου, του ατόμου
που έζησες 42 ολόκληρα χρόνια ήρεμης αγαπημένης ζωής. Ζητάς το τέλος μιας άθλιας  ζωής
μέσα στις συμπληγάδες του πόνου..

Αλλά "φωνή βοώντος στην έρημο του Θείου" !.

 Ζητάς να δώσει τέλος στην πιο βασανιστική ζωή
κι από τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξετάσεως. Πλην όμως δεν ακούγεσαι καν. Πρέπει να ολο-
κληρωθεί το μαρτύριο , το βασανιστήριο, η εξόντωση. ΓΙΑΤΙ ; Περιμένεις κάποιο "θαύμα" αλλά
η μοίρα μοίρα !. Προς τι οι προσευχές ; Καμιά και ποτέ δεν εισακούνται, παρά τα διατυμπανι-
ζόμενα από το ιερατείο περί θαυμάτων... 

Τι πιο Άγιος  ή Αγία όποιος πάει από καρκίνο. Τι πιο Άγγελοι τα παιδάκια που ξεκινούν μια ζωή
με προδιαγεγραμμένο εξοντωτικό τέλος στην αυγή της ζωής τους  τα οποία τουλάχιστον το
Θείο όφειλε να προστατέψει, τι πιο Άγιοι χρόνιοι κατάκοιτοι, άφωνοι με μηχανική ζωή εν μέσω
φρικτών πόνων, σε σχέση με χιλιάδες Αγιοποιημένους στη θρησκεία μας. Τι πιο μαρτύριο από
τον καρκίνο ιδίως.

Ποιά μπορεί να είναι η παρηγοριά των ζώντων, όταν έχουν στα μάτια και στ΄αυτιά τους  κραυγές
πόνου, ικεσίες θανάτου . Δεν υπάρχει . Ακόμα κι αυτός ο χρόνος που επικαλούμαστε όλοι  ποτέ
δεν θα είναι ικανός να  βουλώσει τ΄αυτιά και το θυμικό μας. Στέρεψαν τα δάκρυα.

Έτσι έφυγε η  Όλγα μας την 17 Ιουλίου εε.