Φύση και Θεοί.

Οι φωτιές συνεχίζουν να κατατρώνε ό,τι πράσινο απομένει, χωρίς
ακόμα να ακούσουμε επίσημα ένα γενναίο και αληθινό πρόγραμμα
για το περιβάλλον γενικότερα, πέραν της Πάρνηθας, σε σύνδεση ,
όχι στα λόγια αλλά στα έργα, με την παιδεία και τον πολιτισμό για
όλη την Πατρίδα που διαλύεται περιβαλλοντικά.
Για τους παραδοσιακούς πολιτισμούς κάθε δέντρο, κάθε ρυάκι,
ποτάμι, κάθε λιβάδι και βουνοκορφή είναι κι ένας μικρός Θεός,
μια μεταμορφωμένη νύμφη, ένα πνεύμα που ρίζωσε, πέταξε
φύλλα, ανθούς, καρπούς. Ένα πνεύμα που έχει μνήμη των

προηγουμένων του υπάρξεων και ανάγκη της δικής μας στοργής.

Ένα πνεύμα που χαίρεται, πονά, θυμώνει κι εκδικείται. Πόσοι

και πόσοι ποιητές δεν αντιλαμβάνονται τη φύση σαν ένα ναό που

πρέπει να τον προσκυνάμε προσφέροντας τη στοργή κι αγάπη μας.

Πόσες ζωές δεν χρωστάνε την ύπαρξή τους στο περιβάλλον. Όλοι μας.

Κάθε κορμός είναι κι ένας κίονας αυτού του πιο ιερού από τους ναούς.

Και κάθε πνοή ανέμου ξυπνά φωνές που οι ποιητές κι όσοι κράτησαν

κάποια καθαρότητα ψυχής μπορούν να μεταφράζουν στη γλώσσα

των ανθρώπων.

Η φύση λοιπόν με όσα έχουν γραφεί, κι η μυθολογία μας εδώ πρωτο-

στατεί όπως κι οι ποιητές μας, είναι γεμάτη από πνεύματα

και Θεούς που πονούν κι εκδικούνται. Με τις αλλεπάλληλες

φωτιές βλέπουμε τις συνέπειες της τιμωρίας μας που προοιωνίζονται

οδυνηρές και σε σύντομο χρόνο!. Δε λέμε "Η φύση εκδικείται;"

Ήρθε , καθώς φαίνεται, η ώρα.... Σωτηρία ; Από ποιόν ;

Οι πολιτικοί ζούν σε γιάλα και δεν έχουν ούτε παιδιά, ούτε εγγόνια,

ούτε γονείς. Αυτοί θα επιζήσουν... Κούνια που τους κούναγε. 20-7-07.