Η Μάνα του φονιά. Μάνα Μήδεια. Πάντα Μάνα !.

Όσο κι αν μεγαλώσαμε, όσο απόμακρη νάναι η ανάμνησή της για
όσους την έχουν χάσει χρόνια, είναι συχνή η αναφορά σ΄αυτήν και
το όραμά της κυριαρχεί στο όνειρο και στη φαντασία.
Καμιά σχέση δεν έχει τόση δύναμη και δεν είναι τόσο ολοκληρω-
μένη, καθαρή και ειλικρινής. Είναι ένα κομμάτι μας που πάντα
κρατιέται νεανικό γεμάτο σφρίγος, ανέπαφο στη φθορά του χρόνου.

Είναι ο μυστικός δεσμός του ομφάλιου λώρου της γέννας  που
καμμιά δύναμη δεν μπορεί να τη διασπάσει και ειδικότερα από
την πλευρά της μάνας προς τα παιδιά της, γιατί πάντα αυτή στέργει
προς τα παιδιά, πάντα εκείνη πρωτοπορεί, πάντα εκείνη αγαπάει
πρώτη , μέχρι την επιστροφή της στο Δημιουργό.

Πριν λίγα χρόνια δικαζόταν ένας νέος με διαταραγμένη προσωπικό-
τητα που είχε σκοτώσει στην Αθήνα τρεις γυναίκες ελευθερίων ηθών.
Στη δίκη η μάνα τον αγκάλιαζε κλαίγοντας γοερά, φωνάζοντας ότι
"είναι αθώο το παιδί μου", "δεν έφταιγε , αλλοι είναι οι φονιάδες" και
δώστου αγκαλιές και χάδια στο γιό-φονιά.
Πάντα για μια μάνα και ο φοβερότερος κακούργος γιός-κόρη είναι
αθώοι.
Ο πόνος που νιώθει η μάνα του εγκληματία συμπεριλαμβάνει και
συσσωρεύει την οδύνη του θύματος, τον φόβο του κόσμου και τον
πανικό του ίδιου του εγκληματία. Αν σ΄αυτή την ψυχική ένταση
προσθέσει κανείς και το αίσθημα του κενού και της απώλειας,
τότε ίσως κατανοήσει ποιός τελικά κουβαλάει το σταυρό του
μαρτυρίου.

Κι όμως αυτή η μάνα της κατακραυγής, της μοναξιάς, του κυρια-
κάτικου επισκεπτηρίου, αυτή η μάνα αγαπάει και παραστέκεται
στο παιδί της, γιατί κι ο φονιάς ακόμα έχει ανάγκη και αγάπη για
τη μάνα του, γιατί κι αυτή η μάνα δεν παύει να είναι μάνα ενός
παιδιού !.

Το ταξίδι προς το θάνατο το κάνουν μαζί ο τοξικομανής γιός κι η
μάνα του. Αυτός τρυπάει τη φλέβα του κι εκείνης τρέχει το αίμα!.
Αυτός παθαίνει το σύνδρομο της στέρησης κι εκείνη λογοθυμάει!.
Αυτός αλλάζει στέκια, πάρκα, ψυχιατρεία κι εκείνης τα άγρυπνα
μάτια στάζουν φαρμάκι.

Κι όταν το ωχρό του πρόσωπο πάψει κάποια στιγμή να συσπάται,
τότε η μάνα, πριν ανάψει το κερί και φωνάξει τη γειτόνισα, ξανα-
κοιτάζει τη φωτογραφία πάνω στο τραπέζει που ακόμα τον δείχνει
νέο, όμορφο και δυνατό, με ελπιδοφόρο μέλλον.

Και οι μάνες-Μήδειες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, μέσα στη
θολούρα του κενού λογικού, δεν παύουν να τα θεωρούν ζωντανά,
να τα χαϊδεύουν και να τα νανουρίζουν στην αγκαλιά τους !!!
Το μητρικό ένστικτο δεν μπορεί να κατανοήσει ότι στέρησε τη ζωή
του σπλάχνου της.
Όπως μια μάνα προ χρόνων σκότωσε το παιδί της, κι από τη φυλακή
έστελνε μηνύματα παντοτεινής αγάπης " Στο Δημητράκη το μωρό μου" ,
λέγοντας " Ο Δημητράκης είναι σπίτι και με περιμένει να τον δω"!.
ζητούσε δε από τη μάνα της "να σκεπάζει καλά το παιδί και να το φέρνει
να το βλέπει" !!!!!!!!!! Τραγικές Μάνες . Πάντα Μάνες όμως.