ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΙ.

Από πολύ παλιά χρόνια υπάρχει η ανθρώπινη αλλεργία για κάθε είδους
κριτική. Πάντα δυσάρεστη , πάντα εξοβελιστέα, επίφοβη κι επικίνδυνη
για τον κρινόμενο. Γιατί άραγε ?
 
Οι κρίνοντες είναι άνθρωποι . Ό,τι ξεκινάει από άνθρωπο είναι περιχαρακωμένο
και καλοφυλαγμένο στο υποσυνείδητό του και μέσα στον περίγυρο που ζει ,
μεγαλώνει και εργάζεται , άρα έχει προσωπική σφραγίδα, ήθος, ύφος, σπουδές
καταβολές, απωθημένα,κόμπλεξ, μειονεξίες κλπ.
Δηλαδή υπάρχει το στοιχείο της καθαρής υποκειμενικότητας, όσον αφορά την
ατομική συγκρότηση του κριτή, εκφράζει τον χαρακτήρα του κι εκείνες
τις εμφανείς-αφανείς ιδιότητες του ατόμου ήτοι κακία-καλοσύνη, ευγένεια-αγένεια,
σεμνότητα-θράσος, γνώση-ημιμάθεια, συμπάθεια-αντιπάθεια κλπ. άλλες αντιθέσεις.

Και θα έλεγε κανείς ότι εφόσον παίρνει την απόφαση κάποιος να γίνει π.χ. κριτικός τέχνης
θα πρέπει να έχει ως εφόδια τη γνώση σε βαθμό ικανοποιητικό για την όποια μορφή
τέχνης ήτοι ζωγραφική , γλυπτική, αρχιτεκτονική κλπ. ώστε η κρίση να έχει σοβαρό
εχέγγυο και να εκφράζεται Ομε τρόπο όσο γίνεται αντικειμενικότερο.
Είναι βασικό να υπάρχει στον κριτικό η ειδική γνώση γι΄αυτό που κρίνει.
Αν δεν είναι ζωγράφος ή γλύπτης κλπ. με ποιες ειδικότερες γνώσεις μπορεί να επαινέσει
ή να απορρίψει την προσπάθεια του δημιουργού ? Πως θα κρίνει έναν ηθοποιό αν δεν
έχει σπουδάσει ανάλογα την υποκριτική , ώστε να μπορεί να διεισδύσει στα τεκταινόμενα.
Δεν αρκεί η αρέσκεια σε κάτι , αλλά η σπουδή έτσι ώστε να προσφέρει με τις ειδικές
του γνώσεις στην καλυτέρευση του κρινόμενου. Ο μη ζωγράφος πως μπορεί να
ερμηνεύσει τον δημιουργό ? . Ο μη συγγραφέας κλπ.

Πόσες φορές δεν γέμισαν οι εφημερίδες με δηλητηριώδεις κριτικές για διάφορα
θεάματα και ακατάσχετες δηλώσεις και αντιδηλώσεις συντηρώντας ένα κλίμα
εμφυλιοπολεμικό , προβληματίζοντας αναγνώστες και θεατές.

Μετά υπάρχει κάτι άλλο που μας προβληματίζει . Κατακρίνονται επιπόλαια ή
και τεκμηριωμένα θέματα, αρκούμενος ο κριτικός να κατακεραυνώνει αόριστα
και γενικά χωρίς να κάνει τον κόπο να επισημάνει που χωλαίνει ο καλλιτέχνης
και χωρίς , αφού ως ...γνώστης του θέματος, να προτείνει βελτιώσεις ώστε η
κρίση του να διορθώσει ό,τι μπορεί να διορθωθεί.  

Αν δούμε δε τις καθημερινές κρίσεις τηλεοπτικών παραγωγών από πανάσχετους
...κριτικούς εκεί είναι το περιβόλι κάθε καρυδιάς καρύδι κρίσεων !!!. Κακίες,
καρφώματα, θάψιμο, ό,τι απωθημένα έχουν τα βγάζουν φόρα παρτίδα.

Είναι άθλιο να κρίνει κανείς ανέξοδα, άλλον που η τέχνη του είναι και βιοπορισμός
του, είναι το επάγγελμά του, η ζωή του τελικά.
Κρίση αντικειμενική, από γνώστη του θέματος, συμβουλευτική και τέλος να είναι
εποικοδομητική , διορθωτική έτσι ώστε ο κρινόμενος να κερδίζει κι όχι να
πηγαίνει χαμένος ο κόπος του, η προσπάθειά του να προσφέρει ό,τι μπορεί και
μάλιστα όταν αντί να κρίνει αντικειμενικά, κολακεύει έναν ατάλαντο για
κάποιους λόγους που εκείνος ξέρει.

Οι Αθηναίοι ρώτησαν τον Διογένη . "Ποια θηρία δαγκώνουν περισσότερο ?
Κι αυτός είπε. " Από τα άγρια ο συκοφάντης . Και από τα ήμερα ο κόλακας"!.